உன் குறும்புகளத்தனையும் தேன்..! - வசன கவிதை!

வேண்டாம் இப்பிள்ளையென
உன்னை நினைத்தேன்..!
நனி மகவே
உன் பிறப்பால்...
உன் சிறப்பால்...
உனையா நான்
வேண்டாமென நினைத்தேன்
என்று இன்றளவும்
வெட்கப்படுகின்றேன்..!

உனையா வேண்டாமென நினைத்தேன்
என் திருமகவே
உன் குறும்புகளத்தனையும் தேன்..!
உன் குறும்புகளைப் பார்த்து
உன்னோடு சேர்ந்தபடி
துள்ளிக் குதித்தேன்..!

அப்பா என நீயழைக்கையில்
அகிலத்தை நான் மறக்க
வேண்டுமென்பதற்க்காகத்தானோ
அகிலனனென பெயர் கொண்டாய்..!
முகிலென நீயிருக்க...
இல்லத்தில்
மழையென மகிழ்ச்சி
இங்கே பொழியுதடா..!

உன் மழலைப் பேச்சழகும்
மறக்கவியலா குறும்புகளும்
மான் போன்ற நடையழகும்
யாவரையும் கவருமடா..!
உன் போன்றதொரு
பிள்ளை வேண்டுமென
பிறர் மனதில் தோன்றுமடா..!

அகிலமாளப் பிறந்தாயோ
நானறியேன் அகிலா..!
அன்பால் நீ அனைவரையும்
ஆளுகின்றாய்..!
அதை நான் உணருகின்றேன்
மகிழ்வாய்..!

உன்றன் தாய்
பெண் பிள்ளை நீயென
நினைத்து ஆண்பிள்ளையாக
உனைப் பெற்றாள்..!
உவகை  கொண்டாள்..!

இத்தோடு நீ பிறந்து
ஆண்டிரண்டு ஆனதடா அகிலா..!
என மனமெங்கும்
மகிழ்ச்சி வெள்ளம் பரவுதடா அகிலா..!
நீ என்றென்றும் வாழவேண்டும்
பிறந்த தாய்நாடு
பெருமைப் படும்படி
நீ  வாழவேண்டுமகிலா..!

வாழ்க நீ பல்லாண்டு...
பல்லாண்டு...
பல்லாயிரத்தாண்டு..!

மங்காப் புகழ் கொண்ட மக்கள் திலகமே..! - எம்.ஜி.ஆரின் நினைவுநாள் கவிதை

கண்டியில் பிறந்த
கண்ணாடி வைரமே..!
கேரளத்தில் கால் வைத்த
கற்பூரத் திலகமே..!
தமிழகத்தில் தலையெடுத்த
தங்கத் திலகமே..!
மங்காப் புகழ் கொண்ட
மக்கள் திலகமே..!

படிக்காத மேதையான
காமரசரின் வழி நின்றாய்..!
கல்லாத பிள்ளைகளுக்கு
கல்வி தரும் தந்தையானாய்..!
உணவில்லாத பிள்ளைகளுக்கு
உணவளிக்கும் அன்னையானாய்..!
வெறுங்காலில் பள்ளி சென்ற பிள்ளைகட்கு
காலணி வழங்கிய கர்ணனாய்..!
கந்தலாடை அணிந்த மாணவர்கட்கு
புத்தாடை வழங்கிய புரவலனானாய்..!

வறியோர்க்கெல்லாம்
வாரிக் கொடுத்து வள்ளலானாய்..!
எதிரிகளுக்கு நன்மை செய்து
எல்லோர்க்கும் நண்பனானாய்..!
பொன் பொருளில்லார்க்கு
பொன் மனச் செம்மலானாய்..!
இலங்கைத் தமிழர்களுக்கு இரந்து
உண்மைத் தமிழனாக மாறினாய்..!
நின் காலத்தில் ஆண்மையுடன்
ஆட்சி செய்த ஆண்மகனானாய்..!
ஏழைகளின் குறிப்பறிந்து ஏற்ற
திட்டங்கள் வகுத்த ஏந்தலானாய்..!
இல்லாதோர் வாழ்வில்
ஒளியேற்றிய ஒளி விளக்கானாய்..!
எல்லோரின் இதயங்களிலும் இடம்பிடித்து
அவர்களின் இதயக்கனியானாய்..!
அண்ணாவின் வழி நின்று
அன்னமிட்ட கையானாய்..!

என்னென்று சொல்ல நின் புகழை..!
எழுத்துக்கள் போதவில்லை
உன் புகழ் சொல்ல..!
ஏடுகள் தேவையில்லை
உன் புகழ் சொல்ல..!

கல்லாத பரம்பரையில் வந்தவனுக்கு
கல்வி கற்க வழி வகுத்த வள்ளலே..!
தமிழகத்தை ஆட்சி செய்த
தங்கத் திருமுகத் தமிழே..!
இலங்கைத் தமிழர்க்கு கரம் கொடுத்த
கார் வண்ண முகிலே..!
உன் காலத்தில் பயின்ற
மாணவர்களில்
அடியவனும் ஒருவனானேன்..!
நின் திருமுகம் காணாத
தீயவனானேன்..!

நீ இருந்து செய்த
சாதனைகள் கொஞ்சமல்ல..!
இருந்திருந்தால் நீ செய்யவிருக்கும்
சாதனைகளுக்கும் பஞ்சமல்ல..!
உனை இழந்து தவிக்காத
நெஞ்சங்களும் நெஞ்சமல்ல..!

எங்களுக்கு மூச்சளித்து
உன் மூச்சை நிறுத்திக் கொண்டாய்..!
எங்களுக்காக துடித்த நீயோ
உன் இதயத் துடிப்பை நிறுத்து விட்டு
எங்களை துன்பத்தில் துடிக்க விட்டாய்..!
கடல் போன்ற மனதைக் கொண்டு கடைசியில்
கடற்கரையில் தூங்குகின்றாய்..!
சந்தனமாய் மணம் பரப்பிய நீ - கடைசியில்
சந்தனப் பெட்டியில் சாந்தமானாய்..!

நீ இறந்தாலும்
ஏழைகளின் இதயங்களில்
என்றும் வாழுகின்றாய்..!
நாடோடியாய் இருந்த நீ
நம் மக்களின் மனதில்
நாடோடி மன்னனாய் வீற்றிருக்கின்றாய்..!
உலகம் சுற்றிய வாலிபனே..!
இந்த பூமி உனைப் பிரிந்து
இன்றோடு 22 ஆண்டுகளாயிற்று..!
எங்களின் கண்களும் குளமாயிற்று..!
மனங்களும் கனமாயிற்று..!

(எங்களின் இதயக்கனிக்கு என் கண்ணீர் கவியாஞ்சலி சமர்ப்பணம்)

எயிட்ஸ் எனும் எமன்..! - வசன கவிதை

குரங்கிலிருந்து
மனிதன்
வந்தான் சரி -
இது டார்வினின்
உயிரியில் பரிணாமக்
கொள்கை...

குரங்கிலிருந்து
மனிதனுக்கு
எயிட்ஸ் வந்ததா..? -
இதென்ன
உயிர்க் கொல்லிக்
கொள்கையா..?

பெண்ணின்றி
ஆணில்லை...
ஆணின்றி
பெண்ணில்லை...
ஆதாம் ஏவாள்
காலத்துக் கொள்கை
என்பர் - சரி...

எயிட்ஸ்
இன்றி மனித
இனமே இல்லை
என்ற நிலையை
உருவாக்குவது
எந்தக் கொள்கையப்பா..?

இன்பத்தை
நுகர்வதில்
இரு பாலருக்கும்
உரிமை உண்டு...
உணர்ச்சிகள் உண்டு...
அதற்கென உறவும் உண்டு...

மறுக்கவில்லை
உமது மன உணர்ச்சிகளை...
உமை யாரும்
மதிக்காமல்
இருக்கவில்லை...

நோய், பிணி, மரணம்
இன்பம், துன்பம்
என அனைத்தும்
இரு பாலருக்கும்
பொதுவாகும்...
அதுவே இயற்கையின்
படைப்பாகும்...

ஒருவனுக்கு
ஒருத்தியென வாழக்
கற்றால்...
ஒருத்திக்கு
ஒருவனென வாழக்
கற்றால்...
ஒப்பற்ற வாழ்க்கை
உங்கள் கையில்
இன்பங்கள் எப்போதும்
உங்கள் பையில்

சில்லறையை வீசி விட்டு
சிற்றின்பம்
நுகர்வதற்க்கு முன்
சிந்தையில்நிறுத்துங்கள்...
முடிந்த பின்னால்
சீரழிந்து போவீர்கள்
என்பதை..?

உமை நம்பி
மனையுண்டு
குழந்தையுண்டு
கோவிலெனக்
குடும்பமுண்டு...
குணத்தைக் கெடுத்துக்
கொள்ளாதே...
கொடும் எயிட்ஸை
நீ வாங்காதே...


ஐந்து நிமிட
சுகத்திற்கு
அற்பமாய் உன்
ஆயுளை
அழித்துக் கொள்ளாதே...

*****

நண்பனொருவன்
செய்த வினை
அவன் மனையை பாதித்தது
அவனுக்கு பிறந்த மகவைப் பாதித்தது
நோயின் கொடுமை தாளாமல்
விரைந்து மாண்டான் அவன்...

விந்தால் கெட்டான் அவன்...

அன்பு மொழி பேசும்
மனையாள்
செய்த பாவமென்ன...
அவள் பிறந்த வீட்டின்
ராஜ வாழ்க்கை
அழிந்து போவதென்ன...

கணவனுடன்
வாழ வந்த கண்மணிக்கு
அவள் கணவன்
கொடுத்த பரிசு அது
கொடிய நோயன்றோ...
உயிர்க்கொல்லி நோயன்றோ...

கட்டிய கணவனுடன்
வாழ வந்த கண்மணி
உயிர்க்கொல்லி நோயுடன்
வாழ்கின்ற கொடுமை போகுமோ
அவள் கோலம் மாறுமோ...

அவன் செய்த பிழையால்
அவன் மனைவி
தப்பவில்லை...
அந்தோ...
அவர்கள் குழவியும்
தப்பவில்லை...

வாழ வந்த
அக்குழந்தைக்கு
பிறப்பு வாயிலிலே
வாய்க்கரிசி...
வீசி விட்டு மாண்டானே
எயிட்ஸால்தான் வீழ்ந்தானே...

பூக்க வந்த பூவது
பாழும் மண்ணில் பூத்தது
எயிட்ஸ் நோய்க் குழந்தையாய்...
அக்குழந்தை செய்த பிழையென்ன
அனாதையாய் நிற்பதென்ன
ஆதரவு காட்ட யார்..?
அற்பாயுளில் போவதார்..?

போதுமடா இக் கொடுமை
பொல்லாத நோய் இதடா...
உயிர் குடிக்கின்ற
நோயிதுடா...
இல்லாளை நேசியடா
இல்லை உனக்கு துன்பமடா...

*****

என் கேள்வியும்..? பாரத மாதாவின் பதிலும்..! - வசன கவிதை

ஏ... பாராத மாதா
பார்த்தாயா உன் பாமர மக்கள்
படும் நிலையை..?
பசியையும், பட்டினியையும்
உடன் பிறவா உறவுகளாகக்
கொண்டுள்ளனரே..!?

பரவேஷம் போடும்
அரசியல் நாய்களின்
வெறி பிடித்த வாயைப்
பார்த்தாயா..?
பாமரனின் கழுத்தைக்
குதறிச் சிரிக்கும்
அந்நாய்களின் வெறியாட்டத்தைக்
கண்டாயா..?

அரசியல் சுரண்டல்கள்
ஒருபுறமெனில்
சாதிக் கொடுமையும்
மதப் பேய்களின்
மதவெறிக் கொலைகளும்
தினம் பல உயிர்களைப்
பலி கொள்கின்றதைப் பார்த்தாயா..?

பாரடி பாரத மாதா...
உன் மக்கள் படும் துயரை...
இனியும் ஏனடி மவுனம்..?
உன் நேர்மையெனும்
நெற்றிக்கண்ணால்
அராஜகம் செய்யும் அரசியல் நாய்களை
அடியோடு அழித்து விடு..!

அன்பு எனும் அமிழ்தத்தைக் கொண்டு
சாதி, மதப் பேய்களை
சடுதியில் ஒழித்து விடு..!
ஏற்றத் தாழ்வு எனும்
எச்சில் சகதியை
எளிதில் போக்கி விடு..!

செய் இவற்றையெல்லாம்
செவ்வனே செய்...
அதுவும் இப்பொழுதே செய்..!
இவர்களெல்லாம்
உன் பிள்ளைகளன்றோ..?

ஏனடி இன்னும் மவுனம்
ஏன் இந்த மவுனம்...
பதில் சொல்லடி பாரத மாதா..?

'என்னிடம் கேள்வி கேட்கும்
கெட்டிக்காரா..!
சொல்கிறேன் கேளடா..?

அடே மனிதா...
இவைகளெல்லாம்
உங்களால் விளைந்தது காண்..!
வருணாசிரமத்தை
வகுத்தது நீங்கள்...
வண்ணங்களைப் போல்
எண்ணத்திற்கொரு
சாதியைப் புகுத்தியது நீங்கள்...
மதம் கொண்ட யானைப் போல்
மதங்களை உருவாக்கியதும் நீங்கள்...

சாதி, மதமெனும் விஷ விதையை
உங்களுக்குள் விதைத்து
அனைவரிடத்தும்
விரவ விட்டதும் நீங்களே..!
இப்போது அறுவடை செய்கிறீர்கள்..!
அதன் பலனை அனுபவிக்கிறீர்கள்..!

இவைகளனைத்தும்
உங்களால் விளைந்ததே...
இன்னும்
விளக்கட்டுமா..?
பொருள் விளங்க விளக்கட்டுமா..?

அரசியல் நாய்களின்
வெறியாட்டமும் உங்களால்
விளைந்ததே...
உங்களுக்கு எங்கேயடா போயிற்று
பகுத்தறியும் ஆறாம் அறிவு..!

விலங்குகள் போல்
உங்களை நீங்களே ஏனடா
அழித்துக் கொள்கிறீர்கள்..!
சுரண்டல்கள் என்ற பெயரிலும்
ஏமாற்று வழிகளிலும்
ஏனடா எல்லோரையும்
அழித்துக் கொள்(ல்)கிறீர்கள்..!

உங்களை நீங்களே
திருத்திக் கொள்ளுங்கள்...
விழித்தெழுங்கள்...
வீணர்களை விரட்டியடியுங்கள்
நலம் பெறுவீர்கள்..!'

அசீரீரியாய் ஒலித்து மறைந்தது
பாராத மாதாவின் குரல்..!

அற்ப மனிதர்களே
அன்பு மட்டுமே
அன்பை விளைவிக்கும்..!
அறிவு மட்டுமே
அறியாமையை அழித்து
ஆற்றலைக் கொடுக்கும்..!
விழிப்புணர்வு மட்டுமே
வெளிச்சத்தைக் கொடுக்கும்..!

இனியேனும் திருந்துங்கள்
நீங்கள் பாரதத்தைக்
காப்பாற்ற வேண்டாம்..!
உங்களை நீங்களே
நல்லவழியில்
காப்பாற்றிக் கொள்ளுங்கள்...
நம் பாரதம் தானாகவே
காப்பாற்றப்படும்..!

(2004 அக்டோபர் 11 -ம் தேதி, காலை 10.10 மணியளவில் பண்ருட்டியிலிருந்து கண்டரக்கோட்டைக்கு செல்வதற்காக, பேருந்து நிறுத்தத்தில் நின்றிருந்த போது, எழுதிய வசன கவிதை... சிற்சில மாற்றங்களுடன் இங்கே மீள்பதிவிடுகிறேன்...)

பூரண சந்திரன்..! - வசன கவிதை

நான்…

பூரண சந்திரன்…

வானத்து நிலவு…

என்றும் குளிர்ச்சியானவன்…

எளிதில் அன்பிற்கு அடிமையாகுபவன்…

நிலவைப் போல் வெள்ளை மனதுடையவன்

என்றெல்லாம்

என்னுடன் பழகிய என்னவர்கள்…

சொல்லக் கேட்டிருக்கிறேன்…

நான் பூரண சந்திரன்

எனக்கு வளர்பிறையுமில்லை…

தேய் பிறையுமில்லை

நான் என்றும் நானாகவே

முழுச் சந்திரனாகவே வாழ்கிறேன்…

வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறேன்…

வாழ்ந்து கொண்டிருப்பேன்…

நான் பிறரை நோக்கும் பார்வை…

என் சார்ந்ததாக

என் மனம் சார்ந்ததாக

இருக்கிறது…

இது சரியெனில்… அது சரியே…

இது தவறெனில்.. இது தவறே…

நான் எல்லோரையும்

சமநோக்குடனே பார்க்கிறேன்

பிறர் என்னைப் பார்க்கும் பார்வைகள்

வித்தியாசமானவைகளாக

இருக்கின்றன..!

அவர்கள் என்னை

எவ்வகையில் பார்க்கிறார்களோ…

நான் அவர்களுக்கு

அவ்வகையிலேயே காட்சியளிக்கிறேன்..!

என்னைப்

புரிந்து கொண்டவர்களுக்கு

முழுமையாகப்

புரிந்து கொண்டவர்களுக்கு

நான் பூரண சந்திரனாக

காட்சியளிக்கிறேன்..!

என் மேல்…

என் வளர்ச்சியின் மேல்

அக்கறை கொண்டவர்களுக்கு

நான் வளர்பிறையாக

காட்சியளிக்கிறேன்…

என் மேல் அன்பு வைத்துள்ள

அன்பு வைத்துக் கொண்டிருக்கிற

அன்பு உள்ளங்கள்

அத்தனை பேருக்கும்

மூன்றாம் பிறையாக காட்சியளிக்கிறேன்…

என்னை

மறக்க நினைப்பவர்களுக்கும்

வெறுக்க நினைப்பவர்களுக்கும்

நான் தேய் பிறையாக

காட்சியளிக்கிறேன்…

என்னை

விரோதியாகப் பார்க்கும்

ந(ண்)பர்களுக்கு

அமாவாசையாகக்

காட்சியளிக்கிறேன்…

நான் பூரண சந்திரன்

எனக்கு வளர்பிறையுமில்லை…

தேய் பிறையுமில்லை

பிறர் என்னை

எவ்வகையில் பார்க்கிறார்களோ…

நான் அவர்களுக்கு

அவ்வகையிலேயே காட்சியளிக்கிறேன்..!

(பணியின் காரணமாக நான் பண்ருட்டியில் தங்கியிருந்த போது, 17.08.2004 அன்று நள்ளிரவு,, எனது நாட்குறிப்பேட்டில் (11.30 மணிக்கு) எழுதி வைத்த வசன கவிதை… இது நம் அனைவருக்கும் பொருந்தும் என்பதால் இங்கே பதிவிலிடுகிறேன்…)

என் தேகத்தில் சந்தேகம்..! - வசன கவிதை

அழகிய நீர்நிறை குளத்தில்
வெண்தாமரை வீற்றிருப்பதை
கண்டிருக்கிறேன்... களித்திருக்கிறேன்...
இன்றோ சாலையில் காண்கிறேன்
ஓர் அழகிய வெண்தாமரை
நீரில் நனைந்தபடி..!

என்ன விந்தையடா..?
யார் செய்த மாயமடா..?
சாலையில் மழை பெய்து கொண்டிருக்க
வெண்தாமரை நனைந்தபடி வருகிறதே..!
தாமரையை நீர் நெருங்காதே...?

என் தேகத்தில் சந்தேகம் முளைக்க
அத்தாமரையை நெருங்கினேன்...
அருகில் சென்றபோதுதான் தெரிந்தது
அடடே.. இது அன்னப்பறவையல்லவா..?

அழகிய அன்னம் அற்புதமாக
மழையை ரசித்தபடி நின்றிருக்க
அதனிடம் வினவினேன்...
மழை கண்டு வந்தாயோ அன்னமே..?
இந்த மனம் வேண்டி வந்தாயோ
பொற்கிண்ணமே..?

பதிலில்லை...
அதற்கு பதிலாக
தன் வெண்முத்து பற்கள்
தெரியும்படி மின்னலாய்
சிந்திய புன்னகையை என் முகத்தில்
விசிறியடித்தது...

கிறங்கிப் போனேன்...
மழையே அழகு..!
அதில் நீ நனைவது அதைவிட அழகு
இதற்கு நான் யாருக்கு நன்றி சொல்ல
மழைக்கா..? உனக்கா..?

(தன் காதலி மழையில் நனைந்தபடி, மழையை ரசித்துக் கொண்டிருக்க... அவளது காதலனோ அவள் நனையும் அழகைக் கண்டு கவிதையாக உளறுகிறான்.. அதன் விளைவே இக்கவிதை...)

பகுத்தறிவுப் பகலவரே..! - வசனகவிதை

பகுத்தறிவுப் பகலவரே..!
புரட்சிக்
கருத்துக்களை பகர்ந்தவரே..!

கொடுஞ் சாதிகளை எதிர்த்தவரே..!
சாதிக்
கொடுமைகளை கொளுத்தியவரே..!

பெண்ணியததின் திருமகரே..!
பெண்
விடுதலையின் தலை மகரே..!

அறிவார்ந்த பெரியாரே..!
திராவிடத்தின்
அறியாமையினை அகற்றியவரே..!

மூடநம்பிக்கைகளை ஓழித்தவரே..!
எதையும்
முத்தாய்ப்பாய்ச் சொன்னவரே..!

ஏன்… எதற்கு… எப்படி என்றவரே..!
எதையும்
ஆராய்ந்து செய் என்றவரே..!

ஏற்றத் தாழ்வை அழித்தவரே..!
எல்லோரும்
எங்கும் சமம் என்றவரே..!

ஆரியத்தை அழித்தவரே..!
தமிழ்த்
திராவிடத்தை வளர்த்தவரே..!

ஒடுக்கப்பட்டவர்களின் ஒளியாரே..!
அவர்தம்
உரிமைகளை மீட்டெடுத்தவரே..!

வைக்கம் போராட்ட வீரரே..!
தீண்டாமையை
தீயிட்டழித்த தமிழ்த் தீரரே..!

விதவை மணத்தினை நடத்தியவரே..!
அதை
உலகெங்கும் நடாத்தியவரே..!

இறை மறுப்பை காட்டியவரே..!
பலருக்கும்
பகுத்தறிவை ஊட்டியவரே..!

உண்மையின் பாதுகாவலரே..!
பெண்ணியத்தின்
பெரும் போர் வீரரே..!

சின்னத்தாய் பெற்றெடுத்த சீலரே..!
தமிழ்த்தாய்
தத்தெடுத்த தமிழருவிக் காவலரே..!

இன்றோடு நீ பிறந்து 131 ஆண்டுகளாயிற்றே..!
இப் பொன்னாளில்
உன்னை நினைப்பவர்கள் சிலரே..!